متیل فنیدات یک داروی محرک است که برای درمان اختلالات بیش فعالی و افزایش تمرکز مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دارو (با نام تجاری ریتالین) باعث تحریک دوپامین و نوراپی‌نفرین در مغز می‌شود.پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی متیل‌فنیدات و دارونما بر فعالیت الکتروفیزیولوژیایی مغز و پرتاب آزاد بسکتبال انجام شد. در این پژوهش 20 بسکتبالیست جوان نیمه‌حرفه‌ای (18-25 سال) شاغل در لیگ بسکتبال کشور شرکت داشتند که بصورت تصادفی در دو گروه ریتالین و دارونما قرار گرفتند. این پژوهش بصورت پیش آزمون – پس آزمون انجام شد. در مرحله پیش آزمون ابتدا بوسیله دستگاه الکتروانسفالوگرام فعالیت الکتریکی امواج مغزی آنها در حالت استراحت و چشم بسته ثبت گردید. سپس آزمودنی ها طبق قوانین بسکتبال 20 پرتاب آزاد انجام داده و امتیازات آنها بر اساس آزمون ایفرد نمره‌گذاری شد. در مرحله پس آزمون به گروه ریتالین یک دز قرص متیل‌فنیدات 10 میلی‌گرم و به گروه دارونما نیز یک قرص مشابه بدون اثر داده شد و پس از 60 دقیقه مراحل آزمایش مانند جلسه پیش آزمون اجرا گردید. اختلافات پیش آزمون و پس آزمون در گروه دارونما و متیل فنیدات در مناطقی از مغز معنادار بود. در مقایسه های مختلف دو گروه دارونما و متیل فنیدات تغییرات معناداری در باندهای تتا، دلتا و SMR در نواحی از مغز مشاهده شد. در پرتاب آزاد بسکتبال مقایسه بین میانگین امتیازهای پیش آزمون با پس آزمون هردو گروه تفاوت معناداری مشاهده شد. در پرتاب آزاد بسکتبال مقایسه بین میانگین امتیازهای پس آزمون گروه متیل فنیدات با پس آزمون گروه دارونما تفاوت معناداری مشاهده نشد. به نظر می‌رسد دارونما و متیل‌فنیدات بتوانند اثرات معناداری را بر فعالیت مغزی و عملکرد ورزشکاران داشته باشند.